4 – latki

Nauczycielki prowadzące: mgr Mirela Konieczna, mgr Małgorzata Wiedemann
Nauczyciel wspomagający:
Pomoc nauczyciela: Wioleta Strzałkowska

„Jeżeli umiecie diagnozować radość dziecka
  i jej natężenie, musicie dostrzec, że największą
  jest radość pokonanej trudności, osiągniętego
celu, odkrytej tajemnicy. Radość triumfu i szczęścia,
samodzielności, opanowania, władania….”
Janusz Korczak

 

Praca wychowawczo-dydaktyczna oparta jest na programie wychowania przedszkolnego ,,Kocham przedszkole” Mirosława Anna Pleskot, Agnieszka Staszewska- Mieszek.

Wartości wychowawcze w naszej grupie:

  • Kontynuacja wychowania domowego
  • Możliwość kontaktów interpersonalnych oraz nauka zachowań społecznych
  • Stworzenie miejsca, w którym dzieci i dorośli czują się dobrze

Rola nauczyciela, jako wychowawcy:

  • Swoją postawą jest wzorem do naśladowania, odnosi się do dzieci i innych osób w sposób miły i uprzejmy
  • W jasny sposób ustala z dziećmi reguły panujące w grupie
  • Akceptuje dzieci takie, jakimi są
  • Konflikty pomiędzy wychowankami rozwiązuje sprawiedliwie
  • Traktuje poważnie swoich wychowanków, ma zawsze dla nich czas
  • Nie okazuje dzieciom swojej złości –jest opanowany
  • Ma poczucie humoru
  • Otwarcie wyraża niezadowolenie skierowane na zachowanie, a nie dziecko
  • Nagradza zachętą, pochwałą, dobrym słowem
  • Nie krytykuje i nie ośmiesza
  • W sposób rozsądny uwzględnia potrzebę swobodnej działalności

Wizja dziecka w naszej grupie:

  • Wesołe, radosne, bezpieczne
  • Spragnione wiedzy –chętne do współdziałania
  • Twórcze
  • Prawa dziecka w naszej grupie:
  • Prawo do aktywnej działalności, serdeczności, miłości i ciepła
  • Spokoju i samotności, gdy tego potrzebuje
  • Indywidualnego procesu i tempa rozwoju
  • Aktywnego kształtowania kontaktów społecznych i otrzymywania w tym pomocy
  • Zabawy i wyboru towarzyszy zabaw
  • Posiadania osób odpowiedzialnych, do których zawsze może się zwrócić
  • Badania i eksperymentowania
  • Różnorodnego, bogatego w bodźce i poddającego się procesom twórczym otoczenia
  • wypoczynku jedzenia i picia- zdrowego żywienia

Cele pracy pedagogicznej –dążenie do wielostronnego, psychofizycznego przygotowania dziecka do uczestniczenia w życiu społecznym:

  • Tolerancja
  • Akceptacja i zrozumienie potrzeb innego dziecka w grupie
  • Niesienie wzajemnej pomocy, serdeczności i koleżeństwa
  • Umiejętności komunikowania się z otoczeniem na poziomie odpowiadającym indywidualnym możliwościom
  • Wdrażanie do osiągnięcia optymalnego poziomu rozwoju samodzielności w podstawowych sferach życia
  • Umiejętność tworzenia przyjaznego klimatu do zabawy
  • Szacunku dla pracy własnej i kolegów
  • Rozwiązywania konfliktów

Działania i cele wychowawczo –dydaktyczne zorientowane są na dziecko zgodnie z jego możliwościami i umiejętnościami:

  • osobowością dziecka,
  • jego potrzebami
  • możliwościami  i drogami poznawczymi poprzez własną aktywności twórczą
  • zainteresowaniami i skłonnościami
  • uczeniem się przez działanie

Praca pedagogiczna  naszej grupy-przedstawianie dzieciom ciekawych ofert, kierując punkt ciężkości na :

Zajęcia muzyczne i ruchowe z wykorzystaniem elementów rytmiki  i baletuprowadzone metodami inspirującymi kreowanie samego siebie, bowiem naturalną potrzebą dziecka jest ruch, który umożliwia mu wyrażanie samego siebie. Chcąc sprostać zadaniu, którego celem jest zaspokojenie potrzeby ruchu mającego ogromny wpływ na prawidłowy rozwój dzieci, wdrażamy metody oparte na wyzwalaniu twórczej i kreatywnej aktywności. Umożliwianie kreowania samego siebie posiada dwa istotne wymiary. Pierwszy, to rozwój osobowości, zaś drugi w odpowiednich warunkach może stać się elementem terapii. Ruch kreatywny opiera się na zasadzie spontaniczności i swobodzie, którego przykładem jest taniec „wyzwolony”, oparty na metodach; R. Labana, C. Orffa, E. Dalcrozea i nowszej metodzie A. M. Kniessów.

W metodach tych jako instrumentu do wyrażania przeżyć dziecko używa własnego ciała.

Metodę ruchu odtwórczego – stretching, który ma charakter stworzenia u dziecka podstawy pełnego zdrowia, sprawności i odporności. Metoda polega na delikatnym traktowaniu aparatu ruchu, wyrażającego się spokojnym kontynuującym rozciąganiem mięśni a następnie trwaniu w bezruchu w docelowej pozycji ćwiczebnej. Metoda stosowana jest w formie opowieści ruchowej przy muzyce np. zachowanie zwierząt.

Metodę dobrego startu: metoda ruchu z wykorzystaniem materiału muzycznego .  Inspiracją do podjęcia pracy z wykorzystaniem elementów tej metody jest możliwość  oparcia się na rytmie poznanej piosenki, rymowanki. Ponadto jej zaletą jest przystosowanie materiału do potrzeb dzieci w wieku przedszkolnym, zarówno rozwijających się prawidłowo, jak i z niepełnosprawnością intelektualną. Założeniem metody dobrego startu jest jednoczesne rozwijanie funkcji językowych i spostrzeżeniowych: wzrokowych, słuchowych, dotykowych, kinestetycznych i motorycznych oraz współdziałanie, integracji percepcyjno- motorycznej. Metoda dobrego startu działa wszechstronnie na rozwój psychomotoryczny dziecka i ułatwia naukę czytania i  pisania. Spełnia również rolę profilaktyczną, zapobiega występowaniu dysleksji  rozwojowych, czyli specyficznych trudności w czytaniu i pisaniu, a tym samym  niepowodzeniom szkolnym.

Kinezjologia edukacyjna  Paula Dennisona, czyli ćwiczenia relaksacyjne i energetyzujące służące integracji półkul mózgowych w celu efektywniejszego działania. Metoda ta jest prosta, sprzyja harmonijnemu rozwojowi, a stosowana cierpliwie i wytrwale, pomaga przezwyciężyć rozmaite trudności dziecka. Ćwiczenia proponowane dzieciom są bardzo proste i bezpieczne, polegają na wykonywaniu różnych ruchów – zawsze naprzemiennych.. Wykonywane w odpowiedni sposób prowadzą do lepszej współpracy obu półkul, czego efektem może być między innymi płynne czytanie lub ładne, wyraźne pismo. Ponadto poprawiają wzrost koncentracji uwagi, wyciszenie, umiejętność prawidłowego relaksu, odstresowanie a także rozbudzają twórczość.

Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne- metoda ta wspiera i stymuluje rozwój dziecka. Nadrzędnym jej celem jest osiągnięcie wewnętrznego spokoju, uświadomienie sobie własnej wartości, odprężenie się, zrelaksowanie, a także rozwijanie wzajemnych kontaktów i porozumiewanie się poprzez ćwiczenia. Można do tego dojść stopniowo: początkowo poprzez poznanie samego siebie, swego ciała, następnie przeniesienie poczucia własnego bezpieczeństwa na otoczenie i wreszcie nawiązanie stosunków z innymi ludźmi. Dopiero wtedy umysł staje się bardziej samodzielny, przygotowany do tworzenia, co w konsekwencji prowadzi do uzmysłowienia sobie własnej wartości, celowości oraz działania sprzyjającego dobremu samopoczuciu.

Głównym założeniem tej metody jest posługiwanie się ruchem, jako narzędziem we wspomaganiu  rozwoju psychoruchowego dziecka oraz w terapii zaburzeń rozwoju. Jest ona szczególnie przydatna w racy z dziećmi nadpobudliwymi, agresywnymi, lękliwymi oraz w przypadkach głębszych zaburzeń rozwojowych.

Podstawowym założeniem tejże metody jest rozwijanie przez ruch:

  • świadomości własnego ciała
  • świadomości przestrzeni i działania w niej
  • dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu.

Udział w ćwiczeniach metoda W. Sherborne ma na celu stworzyć dziecku okazję do poznawania własnego ciała, usprawniania motoryki, poczucia swojej siły, sprawności i w związku z tym możliwości ruchowych. Podczas ćwiczeń dziecko może poznać przestrzeń, w której się znajduje, staje się bardziej aktywne, przejawia większą inicjatywę, może być twórcze.

W czasie prowadzenia zajęć metodą Ruchu Rozwijającego należy pamiętać o przestrzeganiu trzech podstawowych zasad:

  • można zachęcać dziecko do wspólnej zabawy, ale nie wolno go do niej zmuszać,
  • należy wzbogacać ćwiczenia o pomysły dzieci, aby kształtować ich postawę kreatywną,
  • należy pamiętać o stopniowaniu trudności.

Pedagogika zabawy- Klanza- nazwa tej metody nasuwa skojarzenia: „coś jest przyjemne, coś wyzwala spontaniczność, coś wyzwala radość”.

Pedagogika ta włącza do nauczania i wychowania metody kreatywne, aktywizujące, pobudzające emocje i wyobraźnię, z przełożeniem ich na takie sytuacje, w których uczestnik grupy może bez lęku rozwijać swoje najlepsze strony.

Proponuje zabawy i gry, które:

  • zapewniają dobrowolność uczestnictwa,
  • wykluczają rywalizację;
  • dają możliwość komunikowania się przez ruch, słowo, plastykę oraz inne środki wyrazu.

Doświadczenie zaś własnej twórczości służy akceptacji własnych możliwości i ograniczeń (także fizycznych). Wymiana myśli i odczuć, zrozumienie problemu, który można wspólnie rozwiązać sprzyjają integracji w grupie. Uczestnicy zabawy, bawiąc się pozbywają się stresu i pewności, stają się otwarci na drugiego człowieka, ćwiczą się również w asertywności.

Dzięki pozytywnemu oddziaływaniu grupy, dzieci czują się bardziej dowartościowane, co wyzwala w nich chęć do działania.

Metod związanych z pedagogiką zabawy najlepiej uczyć się przez przeżywanie. Tylko wtedy dzieci dobrze się bawią, czują się odprężone i radosne.

Udział w ogólnopolskim projekcie „Uczymy dzieci programować”- wprowadzenie do kodowania .