Grupa 4 – ZAJĄCZKI

6- latki

Nauczycielki prowadzące: mgr Aldona Tuszyńska, mgr Dominika Mucha
Nauczyciel wspomagający: mgr Dorota Anioł
Pomoc nauczyciela: Agnieszka Piechnik

„Kiedy śmieje się dziecko, śmieje się cały świat” Janusz Korczak

Praca wychowawczo-dydaktyczna oparta jest na programie wychowania przedszkolnego pt. „Kocham Przedszkole” autorstwa Mirosławy Pleskot i Agnieszki Staszewskiej- Mieszek.

W celu zintegrowania oddziaływań wychowawczo-dydaktycznych, duży nacisk kładziemy na współpracę z rodzicami, do której serdecznie zapraszamy

Metody pracy w naszej grupie:

Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne

Metoda ta wspiera i stymuluje rozwój dziecka. Nadrzędnym celem tej metody jest osiągnięcie wewnętrznego spokoju, uświadomienie sobie własnej wartości, odprężenie się, zrelaksowanie, a także rozwijanie wzajemnych kontaktów i porozumiewanie się poprzez ćwiczenia. Można do tego dojść stopniowo: początkowo poprzez poznanie samego siebie, swego ciała, następnie przeniesienie poczucia własnego bezpieczeństwa na najbliższe otoczenie i wreszcie nawiązanie stosunków z innymi ludźmi. Dopiero wtedy umysł staje się bardziej samodzielny, przygotowany do tworzenia, co w konsekwencji prowadzi do uzmysłowienia sobie własnej wartości, celowości oraz działania sprzyjającego dobremu samopoczuciu.

Głównym założeniem tej metody jest posługiwanie się ruchem, jako narzędziem we wspomaganiu rozwoju psychoruchowego dziecka oraz w terapii zaburzeń rozwoju. Jest ona szczególnie przydatna w pracy z dziećmi nadpobudliwymi, agresywnymi, lękliwymi oraz w przypadkach głębszych zaburzeń rozwojowych.

Podstawowym założeniem tejże metody jest rozwijanie przez ruch:

• świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego,
• świadomości przestrzeni i działania w niej,
• dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu.

Udział w ćwiczeniach metodą W. Sherborne ma na celu stworzyć dziecku okazję do poznawania własnego ciała, usprawnienia motoryki, poczucia swojej siły, sprawności i w związku z tym możliwości ruchowych. Podczas ćwiczeń ruchowych dziecko może poznać przestrzeń, w której się znajduje, staje się bardziej aktywne, przejawia większą inicjatywę, może być twórcze.

W czasie prowadzenia zajęć metodą Ruchu Rozwijającego należy pamiętać o przestrzeganiu trzech podstawowych zasad:

• można zachęcać dziecko do wspólnej zabawy, ale nie wolno go do niej zmuszać,
• należy wzbogacać ćwiczenia o pomysły dzieci, aby kształtować ich postawę kreatywną,
• należy pamiętać o stopniowaniu trudności.

Pedagogika Zabawy -Klanza

Nazwa tej metody nasuwa skojarzenia: „coś jest przyjemne, coś wyzwala spontaniczność, coś wyzwala radość”.

Pedagogika ta włącza do nauczania i wychowania metody kreatywne, aktywizujące, pobudzające emocje i wyobraźnię, z przełożeniem ich na takie sytuacje, w których uczestnik grupy może bez lęku rozwijać swoje najlepsze strony. Proponuje zabawy i gry, które:

• zapewniają dobrowolność uczestnictwa,
• wykluczają rywalizację,
• dają możliwość komunikowania się poprzez ruch, słowo, plastykę, oraz inne środki wyrazu.

Doświadczenie zaś własnej twórczości służy akceptacji własnych możliwości i ograniczeń (także fizycznych).

Wymiana myśli i odczuć, zrozumienie problemu, który można wspólnie rozwiązać sprzyjają integracji w grupie. Uczestnicy zabawy, bawiąc się pozbywają się stresu i niepewności, stają się otwarci na drugiego człowieka, ćwiczą się również w asertywności.

Dzięki pozytywnemu oddziaływaniu grupy, dzieci czują się bardziej dowartościowane, co wyzwala w nich chęć do działania.

Metod związanych z pedagogiką zabawy najlepiej uczyć się przez przeżywanie. Tylko wtedy dzieci dobrze się bawią, czują się odprężone i radosne.

Metoda Dobrego Startu Marty Bogdanowicz

Założeniem Metody Dobrego Startu jest jednoczesne rozwijanie funkcji językowych, funkcji spostrzeżeniowych: wzrokowych, słuchowych, dotykowych, motorycznych i kinestetycznych (czucie ruchu), oraz współdziałania między tymi funkcjami, czyli integracji percepcyjno – motorycznej. Są to funkcje, które leżą u podstaw złożonych czynności czytania i pisania.

Usprawnienie w tym zakresie, jak również kształtowanie lateralizacji (ćwiczenia ustalenia ręki dominującej) i orientacji w prawej i lewej stronie ciała jest wskazane dla dzieci przygotowujących się do nauki czytania i pisania, natomiast jest niezbędne dla dzieci, u których występują opóźnienia rozwoju tych funkcji.

Ćwiczenia prowadzą do większej harmonii rozwoju psychoruchowego: wyższego poziomu rozwoju i współdziałania funkcji intelektualnych (mowy, myślenia) i instrumentalnych (spostrzeżeniowo – ruchowych).

Struktura zajęć prowadzonych MDS jest następująca:

• zajęcia wprowadzające
• zajęcia właściwe:

– ćwiczenia ruchowe,

– ćwiczenia ruchowo – słuchowe,

– ćwiczenia ruchowo – słuchowo – wzrokowe,

• zajęcia końcowe.

Kinezjologia edukacyjna P. Dennisona

Ćwiczenia zalecane dla podniesienia potencjalnych zdolności uczenia się dzieci. Metoda została stworzona, aby stymulować, wyzwalać oraz relaksować. Szczególnie pomocna jest w pracy z dziećmi, obejmuje ćwiczenia relaksacyjne i energetyzujące służące integracji półkul mózgowych w celu efektywniejszego działania. Metoda ta jest prosta, sprzyja harmonijnemu rozwojowi, a stosowana cierpliwie i wytrwale, pomaga przezwyciężyć rozmaite trudności dziecka. Ćwiczenia proponowane dzieciom są bardzo proste i bezpieczne, polegają na wykonywaniu różnych ruchów – zawsze naprzemiennych. Wykonywane w odpowiedni sposób prowadzą do lepszej współpracy obu półkul mózgowych, czego efektem może być między innymi płynne czytanie lub ładne, wyraźne pismo. Ponadto poprawiają wzrost koncentracji uwagi, wyciszenie, umiejętność prawidłowego relaksu, odstresowanie a także rozbudzają twórczość.

Elementy metody „Dziecięca matematyka” prof. E. Gruszczyk – Kolczyńskiej

Metoda jest efektem wieloletnich badań autorki nad zjawiskami i przyczynami niepowodzeń szkolnych w uczeniu się matematyki. Jej realizacja pozwala u dzieci rozwinąć możliwości umysłowe oraz uzdolnienia do uczenia się matematyki w szkole. Treści realizowane wg metody Gruszczyk – Kolczyńskiej pomagają w stworzeniu wszystkim dzieciom warunków do pełnego rozwoju swych możliwości umysłowych.

Zdaniem autorki metody, edukacja matematyczna przedszkolaków musi być wtopiona w działania, zmierzające do rozwoju umysłowego dzieci w ogóle. Procesy intelektualne, od których zależą sukcesy w uczeniu się matematyki, mają, bowiem szeroki zakres: służą dzieciom do klasyfikowania i tworzenia wszelkich pojęć, tworzenia logicznych wypowiedzi, polepszania spostrzegania, przewidywania skutków na bazie dostrzeżonych przyczyn, sprawnego liczenia, nie tylko przy rozwiązywaniu zadań matematycznych.

W edukacji matematycznej przedszkolaków najważniejsze są osobiste doświadczenia dziecka. Stanowią one budulec, z którego dziecko tworzy pojęcia i i umiejętności. Jeżeli doświadczenia są specjalnie dobrane, przyczyniają się także do rozwoju myślenia i hartowania dziecięcej odporności.

Co dzieci w naszej grupie przedszkolnej będą robić?

codziennie bawić się, gdyż zabawa dla dziecka w tym wieku jest podstawową formą nauki i zdobywania doświadczeń,

codziennie przebywać na świeżym powietrzu,

codziennie brać udział w zajęciach zorganizowanych, tematycznych,

codziennie słuchać bajek, opowiadań, wierszy,

codziennie słuchać muzyki klasycznej, filmowej lub relaksacyjnej,

codziennie brać udział w zabawach ruchowych, integracyjnych lub tanecznych,

codziennie utrwalać  nawyki samoobsługowe,

kilka razy w tygodniu usprawniać aparat mowy poprzez zabawy logopedyczne,

kilka razy w tygodniu rozwijać zdolności plastyczne,

kilka razy w tygodniu bawić się wg Metody Pedagogiki Zabawy KLANZA,

brać udział w akcjach organizowanych na terenie przedszkola.