Grupa 5 – PIESKI

6 – latki

Nauczycielki prowadzące: mgr Grażyna Zaremba, mgr Anna Sierschuła
Nauczyciel wspomagający: mgr Agnieszka Gronikowska
Pomoc nauczyciela: Paulina Jóźwiak

„Dziecko chce być dobre. Jeśli nie umie – naucz.

Jeśli nie wie – wytłumacz. Jeśli nie może – pomóż.”      

Janusz Korczak

Praca wychowawczo-dydaktyczna oparta jest na programie wychowania przedszkolnego „Kocham przedszkole” Mirosława Anna Pleskot, Agnieszka Staszewska- Mieszek

Dziecko w wieku przedszkolnym wymaga szczególnej troski, należy, więc dbać o jego rozwój i w ten sposób budować fundament do późniejszej nauki szkolnej.

Dobór metod zależy od indywidualnych możliwości dzieci oraz od tego, jakie umiejętności zaplanowaliśmy kształcić w danej chwili. Zatem najlepszymi metodami są te, które aktywizują i motywują dziecko oraz umożliwiają praktyczne zastosowanie zdobytej wiedzy.

W codziennej pracy z dziećmi wykorzystujemy różne metody oraz elementy niektórych z nich, stwarzając warunki umożliwiające każdemu dziecku rozwój zgodnie z jego wrodzonym potencjałem. Staramy się, aby każde dziecko miało poczucie odniesionego sukcesu i mogło budować pozytywny obraz własnego „Ja”.

Metody pracy w naszej grupie:

Pedagogika zabawy -Klanza

Nazwa tej metody nasuwa skojarzenia: „coś jest przyjemne, coś wyzwala spontaniczność, coś wyzwala radość”.

Pedagogika ta włącza do nauczania i wychowania metody kreatywne, aktywizujące, pobudzające emocje i wyobraźnię, z przełożeniem ich na takie sytuacje, w których uczestnik grupy może bez lęku rozwijać swoje najlepsze strony.

Proponuje zabawy i gry, które:

• zapewniają dobrowolność uczestnictwa,
• wykluczają rywalizację,
• dają możliwość komunikowania się poprzez ruch, słowo, plastykę oraz inne środki wyrazu.

Doświadczenie zaś własnej twórczości służy akceptacji własnych możliwości i ograniczeń (także fizycznych).

Wymiana myśli i odczuć, zrozumienie problemu, który można wspólnie rozwiązać sprzyjają integracji w grupie. Uczestnicy zabawy, bawiąc się pozbywają się stresu i niepewności, stają się otwarci na drugiego człowieka, ćwiczą się również w asertywności. Dzięki pozytywnemu oddziaływaniu grupy, dzieci czują się bardziej dowartościowane, co wyzwala w nich chęć do działania. Metod związanych z pedagogiką zabawy najlepiej uczyć się przez przeżywanie. Tylko wtedy dzieci dobrze się bawią, czują się odprężone i radosne.

Hata-joga

Dzieci uwielbiają ruch, różnorodność i spontaniczne działania. Nic więc dziwnego, że zabawy ruchowe w przedszkolu z elementami jogi należą do ulubionych zajęć przedszkolaków. Joga w naszej grupie to rozwijanie świadomości swojego ciała, nauka współdziałania w grupie oraz doskonalenie precyzji ruchów. Co daje joga dla dzieci?

Atmosfera zabawy i niewymuszonej aktywności, pozwala dzieciom na szczerą radość z jogi i chęć podejmowania kolejnych wyzwań. Główne zalety jogi dla dzieci obejmują: Poprawę kondycji fizycznej i wzmocnienie mięśni ciała – poprawę elastyczności.

Jednak najważniejsze, że joga dla dzieci to zabawa. Ćwiczenia wplecione są w historię dostosowaną do rozwoju i zainteresowań dzieci. Podczas zajęć wybieramy się na wyprawę przez dżunglę, safari czy bierzemy udział w akcji straży pożarnej, ratując kota, który utknął na drzewie:) Podczas ćwiczeń oddechowych dziecko staje się smokiem, rybką albo małym króliczkiem. W czasie jogi dla dzieci ruszmy się, gramy, śpiewamy, rysujemy mandale i … milczymy.

Wszystkie nabywane podczas zajęć umiejętności wpływają pozytywnie na rozwój dziecka, usposobienie, adaptację w nowych warunkach i grupie, respektowanie samego siebie i środowiska, w którym wzrasta. Warto dodać, że Joga nie jest religią, chociaż łączy się z hinduizmem.  Wiele ćwiczeń z zakresu jogi dzieci będą wykonywały w szkole na lekcjach wychowania fizycznego np. mostek, łuk i inne. Joga dla dzieci to gimnastyka ciała i samoregulacja emocji poprzez oddech.

Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne

Metoda ta wspiera i stymuluje rozwój dziecka. Nadrzędnym celem tej metody jest osiągnięcie wewnętrznego spokoju, uświadomienie sobie własnej wartości, odprężenie się, zrelaksowanie, a także rozwijanie wzajemnych kontaktów i porozumiewanie się poprzez ćwiczenia. Można do tego dojść stopniowo: początkowo poprzez poznanie samego siebie, swego ciała, następnie przeniesienie poczucia własnego bezpieczeństwa na najbliższe otoczenie i wreszcie nawiązanie stosunków z innymi ludźmi. Dopiero wtedy umysł staje się bardziej samodzielny, przygotowany do tworzenia, co w konsekwencji prowadzi do uzmysłowienia sobie własnej wartości, celowości oraz działania sprzyjającego dobremu samopoczuciu. Głównym założeniem tej metody jest posługiwanie się ruchem, jako narzędziem we wspomaganiu rozwoju psychoruchowego dziecka oraz w terapii zaburzeń rozwoju. Jest ona szczególnie przydatna w pracy z dziećmi nadpobudliwymi, agresywnymi, lękliwymi oraz w przypadkach głębszych zaburzeń rozwojowych.

Podstawowym założeniem tejże metody jest rozwijanie przez ruch:

• świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego,
• świadomości przestrzeni i działania w niej,
• dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu.

Udział w ćwiczeniach metodą W. Sherborne ma na celu stworzyć dziecku okazję do poznawania własnego ciała, usprawnienia motoryki, poczucia swojej siły, sprawności i w związku z tym możliwości ruchowych. Podczas ćwiczeń ruchowych dziecko może poznać przestrzeń, w której się znajduje, staje się bardziej aktywne, przejawia większą inicjatywę, może być twórcze.

W czasie prowadzenia zajęć metodą Ruchu Rozwijającego należy pamiętać o przestrzeganiu trzech podstawowych zasad:

• można zachęcać dziecko do wspólnej zabawy, ale nie wolno go do niej zmuszać,

• należy wzbogacać ćwiczenia o pomysły dzieci, aby kształtować ich postawę kreatywną,
• należy pamiętać o stopniowaniu trudności:

Metoda twórczego myślenia J. Osborne – „Burza mózgów”

Metoda ta jest szczególnie polecana podczas rozwiązywania problemów. Wszyscy uczestnicy mają prawo zgłaszać swoje pomysły, ponieważ nie podlegają one ocenie, (co jest bardzo istotne w pracy z dziećmi).

Ważna jest duża ilość pomysłów, lecz nie jest istotne, kto jest autorem pomysłów. Po zakończeniu zgłoszeń, można przystąpić do oceny pomysłów pod kątem przydatności w pracy.

Metoda twórczego myślenia polecana jest w codziennej pracy z dziećmi, gdyż:

• wspaniale integruje grupę,
• rozwija fantazję,
• rozbudza w dziecku wyobraźnię twórczą.

 Kinezjologia edukacyjna P. Dennisona -ćwiczenia zalecane dla podniesienia potencjalnych zdolności uczenia się dzieci. Metoda została stworzona, aby stymulować, wyzwalać oraz relaksować.  Szczególnie pomocna jest w pracy z dziećmi.

Drama –metoda edukacyjna i wychowawcza aktywizująca pracę dziecka, pozwala uruchomić wyobraźnię dziecka w sposób dostosowany do jego indywidualnych możliwości.

  W naszej grupie realizowany jest również projekt edukacji matematycznej „Gry planszowe  doskonalące kompetencje matematyczne oraz logiczne myślenie „KÓŁKO I KRZYŻYK”,  „ DOMINO MATEMATYCZNE” oraz  „MANKALA”

Mankala jest najstarszą grą planszową, graną na świecie do dzisiaj.

Mankala (mancala, wari) to zbiorcza nazwa setek podobnych do siebie gier, istniejących na świecie od siedmiu tysięcy lat. Historia lokalizuje początki gier typu „count and capture” (policz i zbij) na bardzo rozległym obszarze Azji i Afryki. Tradycyjnie za kolebkę gier mankala uważa się pierwsze starożytne cywilizacje (egipską i babilońską).

„…Mankala jest prawdopodobnie najbardziej arytmetyczną grą ze wszystkich znanych. Zwykła dwurzędowa plansza mankali może być używana do zabawy przez dzieci jeszcze zanim zaczną liczyć. Rozsiewając nasiona do kolejnych pól dzieci uczą się zarówno prostego dodawania i odejmowania, jak i zapamiętywania prostych działań matematycznych”

W celu zintegrowania oddziaływań wychowawczych-dydaktycznych, duży nacisk kładziemy na współpracę z rodzicami, do której serdecznie zapraszamy.